MDMA Gids

Algemene informatie

MDMA, ook bekend als ecstasy of Molly, is een psychoactieve stof die veel aandacht heeft gekregen vanwege de unieke effecten op stemming en perceptie. Chemisch geclassificeerd als 3,4-methyleendioxymethamfetamine, behoort MDMA tot de amfetamine klasse van drugs en werd voor het eerst gesynthetiseerd in 1912 door het Duitse farmaceutische bedrijf Merck. Het werd in eerste instantie ontwikkeld voor mogelijke therapeutische toepassingen, maar de psychoactieve eigenschappen werden pas in de jaren 1970 onderzocht, toen het opdook als een populaire recreatieve drug.

MDMA Hydrochloride Kristallen

De opkomst van MDMA in de jaren 1980 en 1990 viel samen met de rave- en nachtclubcultuur, waar het bekend werd om zijn vermogen om zintuiglijke ervaringen te verbeteren, gevoelens van empathie te bevorderen en interpersoonlijke connecties te vergemakkelijken. Naast het recreatieve gebruik werd MDMA echter ook bestudeerd vanwege de potentiële therapeutische voordelen, met name in de psychotherapie, vanwege het vermogen om angst te verminderen en vertrouwen en intimiteit te bevorderen.

Ondanks het potentiële therapeutische gebruik leidde de populariteit van MDMA voor recreatieve doeleinden tot een verscherpt toezicht door de regelgevende instanties, wat ertoe leidde dat het in veel landen, waaronder de Verenigde Staten, werd geclassificeerd als een gereguleerde stof van lijst I. Deze classificatie weerspiegelt het hoge misbruikpotentieel van MDMA. Deze classificatie weerspiegelt het hoge misbruikpotentieel, het gebrek aan geaccepteerd medisch gebruik en de daarmee samenhangende veiligheidsproblemen. Desondanks wordt er voortdurend onderzoek gedaan naar de therapeutische mogelijkheden van MDMA, met name bij de behandeling van posttraumatische stressstoornis (PTSS) en andere geestelijke aandoeningen.

Chemische eigenschappen van MDMA

MDMA, wetenschappelijk aangeduid als 3,4-methyleendioxymethamfetamine, heeft een kenmerkende chemische structuur die de farmacologische effecten en interacties in het lichaam dicteert.

In de kern is MDMA geclassificeerd als een gesubstitueerde amfetamine, die structurele overeenkomsten deelt met zowel amfetaminen als fenethylaminen. De moleculaire structuur heeft een fenethylamine ruggengraat met een methyleendioxy ring substitutie, waardoor het uniek is onder de psychoactieve stoffen.

Chemische structuur van MDMA

Chemisch gezien werkt MDMA voornamelijk als een serotonerge stof, die zijn effecten uitoefent door interacties met serotoninereceptoren in de hersenen. Dit mechanisme houdt in dat de heropname van serotonine wordt geremd en de afgifte van serotonine wordt vergemakkelijkt, wat leidt tot een stijging van het extracellulaire serotonineniveau. Deze toename in serotonineactiviteit ligt ten grondslag aan veel van de psychoactieve effecten van MDMA, waaronder een verhoogde stemming, emotioneel inlevingsvermogen en zintuiglijke waarneming.

Naast de serotonerge effecten moduleert MDMA ook andere neurotransmittersystemen, zoals dopamine en noradrenaline. Door het vrijkomen van dopamine en noradrenaline te bevorderen, wekt MDMA gevoelens van euforie, verhoogde energie en verhoogde opwinding op. Deze interacties dragen bij aan de versterkende eigenschappen van MDMA en de kans op misbruik.

Fysieke eigenschappen van MDMA

MDMA heeft verschillende fysische eigenschappen die helpen bij de identificatie en karakterisering, waaronder het smeltpunt en de oplosbaarheid.

In zuivere vorm komt MDMA meestal voor als een kristallijn wit poeder in de vorm van een hydrochloridezout met een smeltpunt tussen 147 en 153°C (297 tot 307°F). MDMA-fosfaat heeft een smeltpunt van 184-185°C. Dit smeltpunt vertegenwoordigt de temperatuur waarbij MDMA overgaat van vaste naar vloeibare toestand. Variaties in zuiverheid en kristalstructuur kunnen dit temperatuurbereik echter enigszins veranderen.

MDMA is beperkt oplosbaar in water maar zeer goed oplosbaar in organische oplosmiddelen zoals ethanol, methanol en chloroform.

• CAS-nr.: 42542-10-9;
• Formele naam: 3,4-Methyleendioxymethamfetamine;
• Synoniemen: 3,4-MDMA; Ecstasy (E, X, XTC); midomafetamine; Molly; Mandy; Pingers; Pingas;

Manieren om MDMA te synthetiseren

Er is een groot aantal methoden beschikbaar om MDMA te synthetiseren via verschillende tussenproducten. De originele MDMA synthese beschreven in het patent van Merck bestaat uit het broomineren van safrool tot 1-(3,4-methyleendioxyfenyl)-2-broompropaan en vervolgens dit adduct te laten reageren met methylamine. De meeste MDMA wordt gesynthetiseerd met MDP2P (3,4-methyleendioxyfenyl-2-propanon) als precursor. MDP2P wordt op zijn beurt meestal gesynthetiseerd uit piperonal, safrool of isosafrol. Eén methode is om safrol in aanwezigheid van een sterke base te isomeriseren tot isosafrol en isosafrol vervolgens te oxideren tot MDP2P. Een andere methode maakt gebruik van het Wacker proces om safrool direct te oxideren tot het MDP2P tussenproduct met een palladium katalysator. Zodra het MDP2P tussenproduct is bereid, leidt een reductieve aminering tot racemisch MDMA (een mengsel van gelijke delen (R)-MDMA en (S)-MDMA).

Voor zover MDP2P beter verkrijgbaar werd door het verkrijgen van PMK-glycidaten, werden de volgende methoden populair bij scheikundigen.

Bijvoorbeeld MDMA synthese via zijn N-methylformamide (NMF) adduct. Met deze methode kan de methylamineprecursor, die slecht toegankelijk kan zijn, worden vermeden.

Er is ook een optie om deze synthese uit te voeren via LAH-reductie:

De NaBH4 reductieve aminering van MDP2P is eigenlijk superieur aan alle andere veelgebruikte routes in de clandestiene chemie en deze methode maakt het mogelijk om de MDMA synthese op te schalen in tegenstelling tot aluminium amalgaamreductie. De methode is vrij eenvoudig en er is geen dure apparatuur voor nodig. De procedures met het reactiemengsel zijn eenvoudig en efficiënt. Deze methode is zeer geschikt voor de productie van MDMA op grote schaal en geeft hoge opbrengsten (90%+).

Er is een relatief snelle vorming van de imine en de imine wordt snel gereduceerd. Er is geen reductie van het keton tot de secundaire alcohol. In soortgelijke reacties wordt het water dat ontstaat tijdens de vorming van de imine (Schiff Base) uit de reactie verwijderd voordat de imine wordt gereduceerd met droogzout, of moleculaire zeven, of door tolueen als oplosmiddel te gebruiken, zodat het water en de tolueen een azeotroop vormen.

Reagens Kwalitatieve Tests van MDMA

Marquis-reagens geeft een paarse tot zwarte kleur met MDMA.

Effecten en dosering van MDMA

Het gebruik van MDMA begint een paar dagen voor de orale toediening. Allereerst moet je in een staat van volledig lichamelijk en geestelijk welzijn verkeren, je moet niet in een acute of kritieke toestand verkeren. Het wordt afgeraden om het te gebruiken als je een recent psychologisch trauma hebt meegemaakt. Je zou (idealiter) geen kuur moeten volgen. 4-5 dagen voor gebruik moet je beginnen met het innemen van geneesmiddelen uit de protonpompremmersgroep in preventieve doses (meestal 20 mg omeprazol per dag); alfa-lipinezuur in een dosis van 600 mg per dag; beginnen met een multivitaminekuur (met verplichte opname van vitamine B en C); omega-3-vetzuren volgens de instructies.3 vetzuren volgens de instructies; of je kunt speciale mengsels kopen die bovenstaande stoffen bevatten (waaronder acetyl-L-carnitine, co-enzym Q10, vitamine C, vitamine E); zorg dat je voldoende water in voorraad hebt (bij voorkeur chloride-bicarbonaat-natrium zoals Gatorade enzovoort). De maaltijden moeten niet later dan twee uur van tevoren worden genuttigd; de kwalitatieve component van het voedsel moet gematigd zijn, zonder een grote hoeveelheid vlees en vet (om problemen met de alvleesklier te voorkomen is het aan te raden om exogene enzymen' amylase, protease en lipase in te nemen). In de meeste gevallen wordt aanbevolen om het algoritme van "premedicatie vóór MDMA-gebruik" te volgen: 4 uur voor inname van MDMA: 2 g gember; 3 uur voor 500 mg ALCAR (Acetyl-L-carnitine), 500 mg vitamine C; 2 uur voor niets; 1 uur voor 2 g gember en optioneel - 1 tablet (100 mg) magnesium met MDMA, 300 mg ALA (alfa-liponzuur ccid), 500 mg vitamine C; 1 uur na inname van MDMA: 300 mg ALA, 500 mg ALCAR; 2 uur na 300 mg ALA, optioneel - 1 tablet (100 mg) Magnesium; 3 uur na 300 mg ALA, 500 mg Vitamine C; 4 uur na 300 mg ALA; 5 uur na 300 mg ALA, 500 mg ALCAR; 6 uur na 300 mg ALA, 500 mg Vitamine C; 7 uur na 300 mg ALA. Er zijn anekdotische meldingen dat het nemen van 5-HTP in de nachten na MDMA-gebruik een comedown kan helpen verminderen. Er zijn ook anekdotische meldingen dat het nemen van EGCG samen met 5-HTP de comedown effectiever vermindert. Er is geen sterk bewijs dat deze aanbevelingen ondersteunt. Er is enig bewijs dat een voorloper van 5-HTP gunstig kan zijn voor geheugengerelateerde taken bij ex-MDMA gebruikers, dus als je een zware gebruiker bent of minder veilige praktijken volgt (bijv. herdoseringen, veelvuldig gebruik, hogere doseringen) kan het de moeite waard zijn om te overwegen 5-HTP te nemen gedurende een week na het gebruik van MDMA, te beginnen op de avond na je MDMA sessie. Het toevoegen van groene thee catechines (d.w.z. EGCG en EGC) zou moeten helpen. Om veiligheidsredenen wordt aangeraden om 5-HTP te vermijden binnen 24 uur na het gebruik van MDMA. Gebruik MDMA alleen in een positieve omgeving om de kans op een negatieve ervaring te minimaliseren. Thuis zijn kan aangenamer zijn dan uitgaan. Je kunt zo raar doen als je wilt zonder veroordeeld te worden, je hebt de muziek zelf in de hand, je kunt dansen en dan stoppen en gaan zitten praten omdat het niet te hard is, er zijn geen agressieve mensen in de buurt die je een ongemakkelijk gevoel geven, etc. Als bonus is MDMA over het algemeen veiliger in een huis in plaats van een club: als je thuis bent, kun je regelmatig afkoelpauzes nemen, je supplementen gemakkelijk innemen en kun je gemakkelijk elektrolytenhoudende vloeistoffen krijgen. Ga niet om met mensen bij wie je je ongemakkelijk voelt en vermijd nuchtere mensen die je niet kent. Het kan ook prettiger zijn om dronken mensen te vermijden, zelfs als je ze kent.

Natuurlijk wordt het niet aangeraden om MDMA samen met andere middelen te gebruiken; het is echter nog steeds noodzakelijk om de interactietabel voor middelen te bestuderen. De dosis MDMA moet bij gezamenlijk gebruik met andere psychoactieve stoffen 25-50% lager zijn dan de oorspronkelijke dosis. De dosering van MDMA dient uitsluitend met deze formule te worden berekend: 1,54 mg/kg, afhankelijk van de dosis kunnen er verschillende gewenste en ongewenste effecten zijn van verschillende ernst, risico op serotoninesyndroom en andere complicaties. De minimale dosis MDMA varieert van 50-90 mg, wat gepaard gaat met een minimaal risico. Een gemiddelde aanbevolen dosis voor de meeste gebruikers varieert van 75 tot 125 mg. Een hoge dosis varieert van 150 tot 200 mg, doses hoger dan 200 mg worden als gevaarlijk beschouwd. Bij vingerdip poeder: idealiter overschakelen op afgewogen doses, maar als dat niet kan, gebruik dan "crush, dab, wait". Als je tabletten gebruikt en je hebt nog niet eerder een tablet van deze exacte batch genomen, begin dan met de helft of minder. Lage doses kunnen vooral belangrijk zijn voor de eerste paar keer dat je gebruikt, omdat je onbewust een gezondheidstoestand zoals maligne hyperthermie kunt hebben die MDMA gevaarlijker maakt. Uit een onderzoek is gebleken dat de gewenste effecten van MDMA maximaal zijn en de ongewenste effecten minimaal bij doses tussen 81-100 mg. Als je deze doseringsrichtlijnen niet wilt gebruiken, zorg er dan extra voor dat je vrienden zich bewust zijn van de tekenen van een hitteberoerte en hitte-uitputting, en besteed extra aandacht aan het koel houden. Het begin van de effecten na orale toediening van ecstasy ligt tussen de 20 en 40 minuten (afhankelijk van het soort ecstasy, de hoeveelheid voedsel die je voor het gebruik hebt gegeten en andere factoren). De duur van de effecten varieert van 3 tot 5 uur, na 24 uur kunnen de effecten aanhouden. Wanneer MDMA-kristallen intranasaal worden gebruikt, kan het begin van de effecten na 5-10 minuten optreden en een piek bereiken na 2 uur gebruik. De duur van de effecten is ongeveer 3 uur met de neiging om na 60 minuten af te nemen. Hoewel het noodzakelijk is om van de MDMA-effecten te genieten tijdens het gebruik, moet je ook niet vergeten om je conditie in de gaten te houden (maar laat je er niet door opjagen). Tijdens het gebruik moet je voldoende chloride-bicarbonaat-natriumwater drinken, het volume moet overeenkomen met 250 ml per uur (je kunt bijvoorbeeld Gatorade drinken). Bij actieve lichamelijke activiteit moet je ongeveer 500 ml water per uur innemen (maar niet meer!). Lichamelijke activiteit wordt echter ten strengste afgeraden omdat dit het risico op bijwerkingen en acute aandoeningen aanzienlijk verhoogt. Houd er rekening mee dat het volume van de orale inname na 5 uur afneemt tot 150 ml per uur. Een grote hoeveelheid water kan ook een negatieve invloed hebben op je algemene somatische conditie. Je lichaam heeft rust nodig na gebruik. Om de ongewenste na-effecten te verminderen kun je lage doses kalmerende middelen nemen (bijv. 1 mg alprazolam als er geen contra-indicaties zijn) en lage therapeutische doses bètablokkers nemen; het is noodzakelijk om te slapen (idealiter 8 uur 's nachts); het andere deel van de dag moet worden gebruikt om uit te rusten, te herstellen en "terug te keren" in de wereld; het wordt afgeraden om auto te rijden en te werken tijdens de trip en de dag erna; het wordt afgeraden om de dag erna grote hoeveelheden voedsel te eten, het wordt aangeraden om lichte maaltijden te nemen. Hoewel onderzoek nog geen definitief antwoord heeft gegeven op de vraag of MDMA verslavend is, zijn er zeker nog mensen die zich zorgen maken over hun eigen gebruik van MDMA of het gebruik van MDMA door een geliefde. Dit kan vooral relevant zijn bij MDMA-gebruik dat bijzonder suboptimaal is - bijv. hoge doses, gebruik vaker dan 3x per maand, gebruik in bijzonder onveilige of hete omgevingen, etc. Het wordt afgeraden om MDMA vaker dan 3 keer per maand te gebruiken (idealiter niet vaker dan 1 keer per 6 maanden) omdat het werkingsmechanisme van MDMA een depletie van neurotransmitters (voornamelijk serotonine) veroorzaakt, wat gepaard gaat met depressieve symptomen en andere langetermijneffecten. Bewaar ecstasy voor speciale gelegenheden en gebruik het spaarzaam. Veelvuldig gebruik van deze stof verlaagt de werkzaamheid en kan tolerantie veroorzaken.

Farmacologie van MDMA

MDMA werkt voornamelijk als een middel dat de drie belangrijkste monoamine neurotransmitters serotonine, noradrenaline en dopamine vrijgeeft door zijn werking op de trace amine-associated receptor 1 (TAAR1) en de vesiculaire monoamine transporter 2 (VMAT2). MDMA is een monoaminetransporter-substraat (d.w.z. een substraat voor de transporteurs voor dopamine (DAT), noradrenaline (NET) en serotonine (SERT)), waardoor het monoaminerge neuronen kan binnendringen via deze neuronale membraantransporteiwitten. Door te werken als een monoaminetransporter-substraat veroorzaakt MDMA een competitieve remming van de heropname bij de neuronale membraantransporteurs, waardoor het concurreert met endogene monoamines voor heropname.

MDMA remt beide vesiculaire monoaminetransporters (VMAT's), waarvan de tweede (VMAT2) sterk tot expressie komt binnen de vesiculaire membranen van monoamineneuronen. Eenmaal in een monoamine neuron werkt MDMA als een VMAT2 remmer en een TAAR1 agonist. De remming van VMAT2 door MDMA resulteert in verhoogde concentraties van de eerder genoemde monoamine neurotransmitters in het cytosol van het neuron. Activering van TAAR1 door MDMA zet eiwitkinasesignalering in gang die vervolgens de geassocieerde monoaminetransporters van het neuron fosforyleert.

Vervolgens keren deze gefosforyleerde monoaminetransporters ofwel de transportrichting om - d.w.z. ze verplaatsen neurotransmitters van binnenin de cel naar de synaptische spleet - of ze trekken zich terug in het neuron, wat leidt tot respectievelijk de instroom van neurotransmitters en een niet-competitieve heropnameremming van de neuronale membraantransporters.MDMA heeft tien keer meer affiniteit voor opname bij serotoninetransporters dan dopamine- en noradrenaline-transporters en heeft daarom voornamelijk serotonerge effecten.

MDMA heeft ook een zwakke agonistische werking op de postsynaptische serotoninereceptoren 5-HT1- en 5-HT2-receptoren, en zijn efficiëntere metaboliet MDA versterkt deze werking waarschijnlijk. Cortisol, prolactine en oxytocine in serum worden verhoogd door MDMA.

Daarnaast is MDMA een ligand voor beide sigma-receptorsubtypes, hoewel de werkzaamheid op deze receptoren en de rol die ze spelen nog moeten worden opgehelderd.

Bewaren van MDMA

Een juiste opslag van MDMA is essentieel om de werkzaamheid te behouden en afbraak te voorkomen. Het moet worden bewaard op een koele (5-8°C), droge plaats uit de buurt van direct zonlicht en vocht. Daarnaast moet het buiten het bereik van kinderen en huisdieren worden bewaard om te voorkomen dat het per ongeluk wordt ingeslikt.

Conclusie

Concluderend kunnen we stellen dat de chemische eigenschappen van MDMA, waaronder de moleculaire structuur en farmacologische effecten, bijdragen aan de psychoactieve eigenschappen en fysiologische interacties. Ondanks de potentiële therapeutische voordelen heeft het recreatieve gebruik geleid tot regelgevend onderzoek en classificatie als gecontroleerde stof op lijst I in veel landen. Lopend onderzoek verkent de therapeutische mogelijkheden, met name bij de behandeling van PTSS. Kennis over de synthese, fysische en chemische eigenschappen, effecten en farmacologie van MDMA vormt de basis voor interventies, strategieën voor schadebeperking en regelgeving.

Bibliografie

• Coates, J., en Reffner, J., "Visualization of Micro-ATR Infrared Spectroscopy," Spectroscopy, Vol. 14, #4, April 1999.
• Clarke, E.G.C., Isolation and Identification of Drugs, 2e editie, The Pharmaceutical Press, 1986.
• Galichat, Laurent Y., Clarke's Analysis of Drugs and Poisons, Volume 2, p. 1256, Pharmaceutical Press, 2004.
• Budavari, S., The Merck Index, 13e editie, Merck and Co., Inc., 2001.
• http://en.wikipedia.org/wiki/3,4-methylenedioxymethamphetamine
• https://psychonautwiki.org