Hoe meer mensen over meditatie praten, hoe minder erover bekend is. Het is zo ver gegaan dat het wordt gezien als een manier om te ontspannen en stress te verlichten. In deze publicatie proberen we erachter te komen wat Boeddha werkelijk bedoelde en in hoeverre zijn beweringen stroken met wetenschappelijk bewijs.
Richard Davidson, een neurowetenschapper, psychiater en psycholoog die het meest uitgebreide boek tot nu toe heeft geschreven over neurowetenschappelijk onderzoek naar meditatieve praktijken, - heeft ons voorzien van commentaar op enkele van de onderliggende premissen van het boeddhisme vanuit het perspectief van de hersenwetenschap.
De neurofysiologische aard van boeddhistisch lijden
In het boeddhisme begint alles met het besef dat alle leven lijden is. Dit feit wordt de Eerste Edele Waarheid genoemd, het eerste van de vier inzichten van Gautama, die besloot de werkelijkheid te "hacken".
Als we deze waarheid in begrijpelijker taal vertalen, zien we dat het schreeuwerige woord "lijden" verwijst naar de eigenschap van onze hersenen om voortdurend te reageren op de prikkels van de wereld om ons heen.
Hoewel het woord "lijden" hier traditioneel wordt gebruikt, is de betekenis eerder die van ontevredenheid of ongemak: een mengeling van angst, gebrek aan iets, angst om te verliezen wat men heeft of om iets niet te bereiken. Boeddha lijkt gelijk te hebben gehad.
Richard Davidson: "Zelfs als we al onze verlangens zouden bevredigen, zouden we nog steeds geen blijvende toename in geluk of welzijn vertonen.Wetenschappelijk onderzoek bevestigt dit - net als de contemplatieve tradities van het Oosten".
Niet alleen de hersenen veranderen van activiteit onder invloed van externe prikkels: het werk van het hele lichaam hangt ook af van het werk van de hersenen. Afhankelijk van de verhouding van de activiteit in de hersenhelften zul je bijvoorbeeld meer geneigd zijn om positieve emoties te ervaren (met meer activiteit in de linker prefrontale cortex) of negatieve emoties (met meer activatie in de rechter prefrontale cortex).
Mensen die geneigd zijn zich te fixeren op negatieve emoties hebben vaak niet alleen een actievere rechterkant van de cortex, maar ook onvoldoende verbindingen van de linker prefrontale cortex met de amygdala die verantwoordelijk is voor slechte ervaringen.
Dat wil zeggen dat de "vrolijke" prefrontale cortex de activatie van de amygdala simpelweg niet onder controle kan houden. En het is de amygdala die verantwoordelijk is voor het ervaren van stress, het vrijkomen van cortisol, adrenaline - in het algemeen, waardoor we nerveus, boos, zweterig worden en zin krijgen om iemand in het gezicht te slaan of weg te rennen en in een hoekje te gaan huilen.
En hoe slechter de "grappige" cortex is verbonden met de amygdala, hoe langer deze na een stressvolle gebeurtenis actief blijft en een boogeyman van je maakt.
Richard Davidson: "Zelfs als we al onze verlangens zouden bevredigen, zouden we nog steeds geen blijvende toename in geluk of welzijn vertonen.Wetenschappelijk onderzoek bevestigt dit - net als de contemplatieve tradities van het Oosten".
Niet alleen de hersenen veranderen van activiteit onder invloed van externe prikkels: het werk van het hele lichaam hangt ook af van het werk van de hersenen. Afhankelijk van de verhouding van de activiteit in de hersenhelften zul je bijvoorbeeld meer geneigd zijn om positieve emoties te ervaren (met meer activiteit in de linker prefrontale cortex) of negatieve emoties (met meer activatie in de rechter prefrontale cortex).
Mensen die geneigd zijn zich te fixeren op negatieve emoties hebben vaak niet alleen een actievere rechterkant van de cortex, maar ook onvoldoende verbindingen van de linker prefrontale cortex met de amygdala die verantwoordelijk is voor slechte ervaringen.
Dat wil zeggen dat de "vrolijke" prefrontale cortex de activatie van de amygdala simpelweg niet onder controle kan houden. En het is de amygdala die verantwoordelijk is voor het ervaren van stress, het vrijkomen van cortisol, adrenaline - in het algemeen, waardoor we nerveus, boos, zweterig worden en zin krijgen om iemand in het gezicht te slaan of weg te rennen en in een hoekje te gaan huilen.
En hoe slechter de "grappige" cortex is verbonden met de amygdala, hoe langer deze na een stressvolle gebeurtenis actief blijft en een boogeyman van je maakt.
Waarom zeggen boeddhisten dat alles illusoir is?
Emotionele processen in ons lichaam bestaan met een reden, niet alleen om ze te voelen. Ze zijn noch een goddelijke gave noch een duivelse vloek, maar complexe biochemische en neurologische processen die ons gedrag bepalen.
Het systeem van de hersenen dat verantwoordelijk is voor emoties is ouder, dieper en geëvolueerd in een tijd waarin er veel meer twijfel was over het voortbestaan van de mens dan vandaag. Daarom reageert dit systeem sneller dan de cortex (die meer "rationeel" is) en is het meer "dol" op basisprikkels die met overleven te maken hebben.
De belangrijkste taak van emotionele reacties is om ons te oriënteren in de buitenwereld en ons snel en zonder lang na te denken aan te geven wat goed en slecht is voor het lichaam, het overleven en het voortbestaan van de soort.
Op een basisniveau is het heel eenvoudig: voedsel, geschikte partners, veiligheid is vreugde; vijanden, concurrentie om goederen is woede, enzovoort. Daarom blijven we nieuwsgierig ons hoofd draaien, willen we iets eten, iets nieuws proberen, seks hebben, enzovoort.
De cortex van de grote hersenhelft, die complexere mentale processen vormt, reageert ook actief op externe stimuli. Selectieve aandacht die we opzettelijk op iets richten, wordt gecontroleerd door de prefrontale cortex.
In reactie op gebeurtenissen die de aandacht trekken, produceert het wat bekend staat als fasesynchronisatie - een uitbarsting van activiteit die gesynchroniseerd is met het moment van aandacht voor een object. Een beeld van de externe wereld wordt in ons bewustzijn gecreëerd door een verscheidenheid aan activiteitsgolven in verschillende hersengebieden.
Emotionele processen in ons lichaam bestaan met een reden, niet alleen om ze te voelen. Ze zijn noch een goddelijke gave noch een duivelse vloek, maar complexe biochemische en neurologische processen die ons gedrag bepalen.
Het systeem van de hersenen dat verantwoordelijk is voor emoties is ouder, dieper en geëvolueerd in een tijd waarin er veel meer twijfel was over het voortbestaan van de mens dan vandaag. Daarom reageert dit systeem sneller dan de cortex (die meer "rationeel" is) en is het meer "dol" op basisprikkels die met overleven te maken hebben.
De belangrijkste taak van emotionele reacties is om ons te oriënteren in de buitenwereld en ons snel en zonder lang na te denken aan te geven wat goed en slecht is voor het lichaam, het overleven en het voortbestaan van de soort.
Op een basisniveau is het heel eenvoudig: voedsel, geschikte partners, veiligheid is vreugde; vijanden, concurrentie om goederen is woede, enzovoort. Daarom blijven we nieuwsgierig ons hoofd draaien, willen we iets eten, iets nieuws proberen, seks hebben, enzovoort.
De cortex van de grote hersenhelft, die complexere mentale processen vormt, reageert ook actief op externe stimuli. Selectieve aandacht die we opzettelijk op iets richten, wordt gecontroleerd door de prefrontale cortex.
In reactie op gebeurtenissen die de aandacht trekken, produceert het wat bekend staat als fasesynchronisatie - een uitbarsting van activiteit die gesynchroniseerd is met het moment van aandacht voor een object. Een beeld van de externe wereld wordt in ons bewustzijn gecreëerd door een verscheidenheid aan activiteitsgolven in verschillende hersengebieden.
Alles, van beelden en geluiden tot subjectieve gevoelens van de sfeer van een plaats en de perceptie van zichzelf daarin, bestaat voor ons niet uit zichzelf, het bestaat alleen in het proces van zintuiglijke waarneming, informatieverwerking door de hersenen en het werk van neurotransmitters en hormonen.
We kunnen aannemen dat dit is wat de Boeddha bedoelt als hij de wereld als een illusie beschrijft. Deze uitspraak lijkt onzinnig totdat we krankzinnig zijn, of op zijn minst slapen: zowel krankzinnigen als slapenden ervaren immers absoluut echte gewaarwordingen - en we begrijpen dat hun werelden alleen illusoir zijn omdat ze anders zijn dan wat de meeste mensen zien. Maar het principe waarmee het beeld van de wereld in de geest van de slaper, de gek en ieder ander persoon wordt samengesteld is hetzelfde: het is het resultaat van de complexe werking van het lichaam, inclusief de hersenen.
We kunnen aannemen dat dit is wat de Boeddha bedoelt als hij de wereld als een illusie beschrijft. Deze uitspraak lijkt onzinnig totdat we krankzinnig zijn, of op zijn minst slapen: zowel krankzinnigen als slapenden ervaren immers absoluut echte gewaarwordingen - en we begrijpen dat hun werelden alleen illusoir zijn omdat ze anders zijn dan wat de meeste mensen zien. Maar het principe waarmee het beeld van de wereld in de geest van de slaper, de gek en ieder ander persoon wordt samengesteld is hetzelfde: het is het resultaat van de complexe werking van het lichaam, inclusief de hersenen.
Als we het hebben over de illusoire aard van de wereld vanuit neurofysiologisch oogpunt, dan is het niet zozeer dat de hele wereld een leugen is, maar eerder dat de aard van onze waarneming wordt bepaald door de manier waarop we haar waarnemen. Dat wil zeggen, het is niet alleen wat we waarnemen, maar ook wat we waarnemen en hoe we het waarnemen.
"De Dhammapada" - een verzameling uitspraken van Boeddha uit de vroege boeddhistische periode, begint met deze regel: "Alles wat we zijn is de vrucht van onze gedachten". We raken er steeds meer van overtuigd dat dit geen allegorie is, maar een treffende observatie over de manier waarop onze hersenen werken.
Richard Davidson: "Ik denk dat dit diepgaande intuïtieve inzicht van het boeddhisme op zijn minst een indirecte relatie heeft met de moderne neurowetenschappen. Het is niet de omgeving die ertoe doet in onze ervaring, maar eerder de perceptie van die omgeving. Uit onderzoek blijkt dat subjectieve stressniveaus een betrouwbaardere voorspeller zijn van verschillende lichamelijke stressreacties dan metingen van "objectieve" stress. Vanuit dit perspectief bepalen gedachten en mentale activiteit onze werkelijkheid. Er kangezegd worden dat de gegevens van de moderne neurowetenschappen overeenkomen met het boeddhistische concept van leegte en dat objecten verstoken zijn van hun eigenlijke bestaan".
"De Dhammapada" - een verzameling uitspraken van Boeddha uit de vroege boeddhistische periode, begint met deze regel: "Alles wat we zijn is de vrucht van onze gedachten". We raken er steeds meer van overtuigd dat dit geen allegorie is, maar een treffende observatie over de manier waarop onze hersenen werken.
Richard Davidson: "Ik denk dat dit diepgaande intuïtieve inzicht van het boeddhisme op zijn minst een indirecte relatie heeft met de moderne neurowetenschappen. Het is niet de omgeving die ertoe doet in onze ervaring, maar eerder de perceptie van die omgeving. Uit onderzoek blijkt dat subjectieve stressniveaus een betrouwbaardere voorspeller zijn van verschillende lichamelijke stressreacties dan metingen van "objectieve" stress. Vanuit dit perspectief bepalen gedachten en mentale activiteit onze werkelijkheid. Er kangezegd worden dat de gegevens van de moderne neurowetenschappen overeenkomen met het boeddhistische concept van leegte en dat objecten verstoken zijn van hun eigenlijke bestaan".
Waarom zijn verlangens de oorzaak van lijden?
In ieders leven kunnen we een dramatisch conflict waarnemen tussen de manier waarop onze hersenen werken en onze bewuste houding. Meestal zeggen we in zulke situaties tegen onszelf: "Ik wil het echt, maar ik kan hetniet" of "Ik weet niet waarom ik het weer deed".
In ieders leven kunnen we een dramatisch conflict waarnemen tussen de manier waarop onze hersenen werken en onze bewuste houding. Meestal zeggen we in zulke situaties tegen onszelf: "Ik wil het echt, maar ik kan hetniet" of "Ik weet niet waarom ik het weer deed".
- Wilje weloverwogen beslissingen nemen, maar als het moment daar is - impulsief overhaaste acties ondernemen?
- Je wiltje concentreren op het schrijven van een boek, maar je kunt jezelf er niet toe brengen om ook maar een regel te schrijven?
- Weten dat je veilig bent, maar je angst niet kunnen onderdrukken?
Er zijn honderden voorbeelden - allemaal over hoe onze hersenen optimaal werken om te overleven voor onze verre voorouders, maar niet perfect voor de omgeving van vandaag met zijn complexe sociale eisen die vaak in tegenspraak zijn met onze natuurlijke verlangens. Om nog maar te zwijgen van ethische taken die voor ons lichaam onbegrijpelijk zijn.
Het grootste probleem met dit conflict is dat het voor ons extreem moeilijk is om weerstand te bieden aan de verlangens die gevormd worden door de werking van ons lichaam.
Het grootste probleem met dit conflict is dat het voor ons extreem moeilijk is om weerstand te bieden aan de verlangens die gevormd worden door de werking van ons lichaam.
Alle basishandelingen kunnen worden onderverdeeld in twee hoofdtypen: drang naar iets (wat plezierige ervaringen oplevert) en drang om iets te ontvluchten (wat onplezierige ervaringen oplevert). Veel van onze handelingen worden gedreven door een van deze twee basisdrijfveren van alle levende wezens, en we zijn ons niet eens bewust van het leeuwendeel ervan.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat we ons soms midden in een situatie bevinden waarin we (gezond) niet zouden willen zijn, of zelfs een heel ander leven leiden dan we voor onszelf zagen. Maar meestal gaat dit besef snel voorbij in een wervelwind van nieuwe sensaties en reacties van ons lichaam.
Richard Davidson: "Op neurofysiologisch niveau wordt onze hersenactiviteit voortdurend gemoduleerd door gevoelens van gehechtheid en afkeer. We willen wat we niet kunnen hebben en vermijden wat ons zou kunnen kwetsen. Dit zijn basisprincipes van hoe de hersenen werken. Het vergt training om het vermogen te ontwikkelen om onze relatie met gehechtheid en afwijzing te veranderen.Het kan de hersenen veranderen".
Als we dit besef wat tijd zouden geven, zouden we, in navolging van prins Gautama, de tweede fundamentele waarheid van het boeddhisme begrijpen: dat de oorzaak van het lijden aan de Eerste Edele Waarheid onweerstaanbare driften zijn. Het zijn deze driften die ten grondslag liggen aan de meeste dingen die we doen.
Ons leven bestaat uit het najagen van plezier en het vermijden van pijn op alle niveaus, van de meest elementaire behoeften zoals voedsel, onderdak en het verlangen om een einde te maken aan elke fysieke pijn tot zulke complexe verlangens als acceptatie door de samenleving, een toegewijde partner en het vermijden van het verdriet van scheiding of de pijn van eenzaamheid.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat we ons soms midden in een situatie bevinden waarin we (gezond) niet zouden willen zijn, of zelfs een heel ander leven leiden dan we voor onszelf zagen. Maar meestal gaat dit besef snel voorbij in een wervelwind van nieuwe sensaties en reacties van ons lichaam.
Richard Davidson: "Op neurofysiologisch niveau wordt onze hersenactiviteit voortdurend gemoduleerd door gevoelens van gehechtheid en afkeer. We willen wat we niet kunnen hebben en vermijden wat ons zou kunnen kwetsen. Dit zijn basisprincipes van hoe de hersenen werken. Het vergt training om het vermogen te ontwikkelen om onze relatie met gehechtheid en afwijzing te veranderen.Het kan de hersenen veranderen".
Als we dit besef wat tijd zouden geven, zouden we, in navolging van prins Gautama, de tweede fundamentele waarheid van het boeddhisme begrijpen: dat de oorzaak van het lijden aan de Eerste Edele Waarheid onweerstaanbare driften zijn. Het zijn deze driften die ten grondslag liggen aan de meeste dingen die we doen.
Ons leven bestaat uit het najagen van plezier en het vermijden van pijn op alle niveaus, van de meest elementaire behoeften zoals voedsel, onderdak en het verlangen om een einde te maken aan elke fysieke pijn tot zulke complexe verlangens als acceptatie door de samenleving, een toegewijde partner en het vermijden van het verdriet van scheiding of de pijn van eenzaamheid.
Wat is de praktijk?
Het is nu algemeen bekend dat de hersenen plastisch zijn. Het geeft feedback (wanneer zicheen nieuwe "ervaring" voordoet) door zijn structuur en de manier waarop het werkt te veranderen. Elke nieuwe ervaring, nieuwe inspanning, het leren van een nieuwe vaardigheid of het veranderen van gewoontepatronen hebben allemaal een fysieke invloed op wat onze hersenen zijn.
Stel dat het ons nu duidelijk is dat we al die tijd het constante ongemak van onze ongecontroleerde geest hebben ervaren in plaats van een rijk spiritueel leven te leiden, en nu willen we ons probleem oplossen en de hersenen voor ons laten werken. Het eerste wat in ons opkomt is farmacologie: we weten al hoe we "geestelijke ziekten" moeten behandelen met psychotherapeuten en andere technieken die geen medicatie vereisen. En op dit moment is het waarschijnlijk mogelijk om de hersenfunctie te optimaliseren met medicijnen?
Farmacologie mag dan wel de toekomst zijn, maar vandaag de dag ziet het er niet zo goed uit. De meeste psychiaters onderzoeken, wanneer ze medicijnen voorschrijven, niet eens de hersenen, zoals artsen van andere specialismen de organen onderzoeken die binnen hun bevoegdheid liggen.
Sommige psychiaters in ontwikkelde landen sturen mensen voor hersenonderzoek. We kiezen nog steeds antidepressiva met vallen en opstaan, niet in staat om precies te vertellen wat er mis is met de hersenen die we behandelen. Soms worden de medicijnen verkeerd voorgeschreven en doen ze geen goed, en soms kunnen ze zelfs schade veroorzaken. En dit is het geval wanneer de psychiater een persoon behandelt die duidelijk onwel is en zijn symptomen rechtstreeks kunnen wijzen naar het gebied van de hersenen waar de storing is opgetreden.
Het grootste probleem met medicatie is de tijdelijke aard ervan: het werkt zolang het actieve ingrediënt in de medicatie werkt. En dan houdt het effect op. Hetzelfde geldt voor experimenten met medicijnen. Het enige effect dat niet zomaar verdwijnt na recreatief gebruik van een drug is een verstoring in de hersenfunctie.
Een belangrijke methode voor verlichting noemde de Boeddha de "middenweg" - een gematigd leven waarin vreugde en plezier in balans zijn met ascese en terughoudendheid. Deze basisvoorwaarde wordt weerspiegeld in de psychiatrie.
Het grootste probleem met medicatie is de tijdelijke aard ervan: het werkt zolang het actieve ingrediënt in de medicatie werkt. En dan houdt het effect op. Hetzelfde geldt voor experimenten met medicijnen. Het enige effect dat niet zomaar verdwijnt na recreatief gebruik van een drug is een verstoring in de hersenfunctie.
Een belangrijke methode voor verlichting noemde de Boeddha de "middenweg" - een gematigd leven waarin vreugde en plezier in balans zijn met ascese en terughoudendheid. Deze basisvoorwaarde wordt weerspiegeld in de psychiatrie.
Bij elke medicatie om een mentale of psychiatrische stoornis te corrigeren, krijg je een speciaal regime voorgeschreven: voldoende slapen, op dezelfde tijd naar bed gaan, psychoactieve stoffen vermijden en uiterst voorzichtig zijn met legale stimulerende middelen zoals alcohol, koffie en sigaretten, met mate goed eten en niet verhongeren, buiten wandelen, communiceren met betekenisvolle mensen - dit is de weg van matiging.
Wanneer je de intensiteit van externe prikkels controleert, controleer je indirect je hersenactiviteit. Vergelijk je emotionele toestand op een weekend (wanneer je actief twee feestjes na elkaar beweegt, psychoactieve stoffen gebruikt en wakker blijft) met een weekend waarin je uitsliep, matig sportte, gebakken broccoli at en met je creatieve collega's samenkwam om samen jullie projecten voor het komende jaar te plannen.
Een onmisbare praktijk om vrijheid te bereiken is meditatie. Er is een rijke literatuur over hoe je kunt mediteren, en dit onderwerp kan niet worden behandeld in dit overzichtsartikel.
Wanneer je de intensiteit van externe prikkels controleert, controleer je indirect je hersenactiviteit. Vergelijk je emotionele toestand op een weekend (wanneer je actief twee feestjes na elkaar beweegt, psychoactieve stoffen gebruikt en wakker blijft) met een weekend waarin je uitsliep, matig sportte, gebakken broccoli at en met je creatieve collega's samenkwam om samen jullie projecten voor het komende jaar te plannen.
Een onmisbare praktijk om vrijheid te bereiken is meditatie. Er is een rijke literatuur over hoe je kunt mediteren, en dit onderwerp kan niet worden behandeld in dit overzichtsartikel.
Technieken en meditatiescholen kunnen verschillen, maar het uiteindelijke doel van de beoefening is ons te helpen beseffen dat alle verschijnselen van onze geest (emoties, gedachten, beelden, gewaarwordingen) ontstaan in de subjectieve ruimte van de psyche onder invloed van processen daarbuiten (of het nu gaat om externe wereld- of lichaamsprocessen).
Meditatie verandert de hersenen
Tot nu toe is meditatie slecht bestudeerd, hoewel de wetenschappelijke gemeenschap er recentelijk grote belangstelling voor heeft getoond. Tot voor kort was het grootste probleem met het onderzoek dat wetenschappers zelf volledig onwetend waren over de soorten, technieken en taken van meditatie, geen rekening hielden met de professionaliteit van de beoefenaars en hoeveel jaren van hun leven ze eraan besteed hadden: vijf of vijfenveertig. Daniel Goleman en Richard Davidson bundelden al het onderzoek naar meditatie in hun boek - "Altered Traits", waarbij ze veel onderzoeken als "gebrekkig" ontmaskerden en zeldzame overtuigende experimenten vertelden, waaronder hun eigen hersenstudies van ervaren monniken.
De meest interessante studies tonen aan dat tijdens meditatie door een ervaren beoefenaar ( Mingyur Rinpochemediteerde bijvoorbeeld 62.000 uur tijdens zijn leven), hoge activiteit opflitst op EEG-grafieken; functionele MRI toont een toename in activiteit van sommige hersengebieden tot 800%; en MRI-scans met hoge resolutie tonen aan dat de hersenen van een 40-jarige monnik qua grijze stofvolume overeenkomen met 33 jaar oud.
Meditatie verandert de hersenen
Tot nu toe is meditatie slecht bestudeerd, hoewel de wetenschappelijke gemeenschap er recentelijk grote belangstelling voor heeft getoond. Tot voor kort was het grootste probleem met het onderzoek dat wetenschappers zelf volledig onwetend waren over de soorten, technieken en taken van meditatie, geen rekening hielden met de professionaliteit van de beoefenaars en hoeveel jaren van hun leven ze eraan besteed hadden: vijf of vijfenveertig. Daniel Goleman en Richard Davidson bundelden al het onderzoek naar meditatie in hun boek - "Altered Traits", waarbij ze veel onderzoeken als "gebrekkig" ontmaskerden en zeldzame overtuigende experimenten vertelden, waaronder hun eigen hersenstudies van ervaren monniken.
De meest interessante studies tonen aan dat tijdens meditatie door een ervaren beoefenaar ( Mingyur Rinpochemediteerde bijvoorbeeld 62.000 uur tijdens zijn leven), hoge activiteit opflitst op EEG-grafieken; functionele MRI toont een toename in activiteit van sommige hersengebieden tot 800%; en MRI-scans met hoge resolutie tonen aan dat de hersenen van een 40-jarige monnik qua grijze stofvolume overeenkomen met 33 jaar oud.
Wat echter verrassend is, is niet dat de hersenactiviteit verandert tijdens het meditatieproces - maar dat ervaren mediteerders dramatisch andere gamma-golfactiviteit in de hersenen vertonen dan controlegroepen van niet-mediteerders en buiten de meditatieve staat.
Er zijn vier basistypes EEG-golven. Trage delta golven komen vooral voor tijdens diepe slaap. Theta golven, iets sneller, komen voor wanneer we in slaap vallen. Alfa golven komen voor wanneer we vrijwel niet nadenken en ontspannen zijn. Bètagolven, snellere golven, weerspiegelen actief denken of concentratie.
Gammagolven zijn de snelste van allemaal en treden op wanneer verschillende gebieden van de hersenen tegelijkertijd worden geactiveerd.Ze doen zich voor op momenten van inzicht, wanneer verschillende elementen samenkomen om een enkel beeld te vormen.
Een gammaflits doet zich voor wanneer je een rebus of een raadsel oplost, of plotseling een tabel met periodieke elementen bedenkt. Dezelfde gammaflits doet zich voor bij Marcel Proust als hij een koekje proeft dat hem aan zijn kindertijd doet denken, en uit alle hoeken van zijn associatief geheugen komen herinneringen terug aan de geur van thuis, de kleur van het haar van zijn geliefde en het gevoel van wind op zijn wangen die hem in die jaren zo in vervoering brachten.
Er zijn vier basistypes EEG-golven. Trage delta golven komen vooral voor tijdens diepe slaap. Theta golven, iets sneller, komen voor wanneer we in slaap vallen. Alfa golven komen voor wanneer we vrijwel niet nadenken en ontspannen zijn. Bètagolven, snellere golven, weerspiegelen actief denken of concentratie.
Gammagolven zijn de snelste van allemaal en treden op wanneer verschillende gebieden van de hersenen tegelijkertijd worden geactiveerd.Ze doen zich voor op momenten van inzicht, wanneer verschillende elementen samenkomen om een enkel beeld te vormen.
Een gammaflits doet zich voor wanneer je een rebus of een raadsel oplost, of plotseling een tabel met periodieke elementen bedenkt. Dezelfde gammaflits doet zich voor bij Marcel Proust als hij een koekje proeft dat hem aan zijn kindertijd doet denken, en uit alle hoeken van zijn associatief geheugen komen herinneringen terug aan de geur van thuis, de kleur van het haar van zijn geliefde en het gevoel van wind op zijn wangen die hem in die jaren zo in vervoering brachten.
De amplitude van gammagolven in de hersenen van yogi's bleek zelfs in de kalme staat 25 keer hoger te zijn dan bij gewone mensen. Dit verklaart niet veel, maar het toont een neurofysiologische overeenkomst met de staat die beoefenaars beschrijven: een open bewustzijn van alle fenomenen van de externe en interne wereld tegelijkertijd, zonder gehechtheid en afwijzing, ontspannen en alert tegelijkertijd.
Er werd vastgesteld dat deze hersentoestand zelfs tijdens de slaap van de beoefenaars kon worden waargenomen, hoewel de aanwezigheid van gamma oscillaties tijdens diepe slaap vanuit het perspectief van het gewone brein over het algemeen een extreme zeldzaamheid of casuïstiek is.
Bovendien toonden ervaren mediteerders een ongekend vermogen om hun hersenactiviteit te "schakelen" op commando van de experimentatoren en vertoonden ze een verschil in activiteit en verbindingen in het "standaardsysteem" dat verantwoordelijk is voor onze fixatie op het denken over onszelf.
Het feit dat de effecten van meditatie aanhouden tijdens rust, dagelijkse activiteit en zelfs slaap is het bewijs dat het het menselijk brein echt kan transformeren - dit is wat de onderzoekers van het Davidson-team "veranderde eigenschappen" noemden: na het accumuleren van een bepaald aantal uren oefening, blijven de effecten voor altijd bij ons en veranderen onze hersenen, persoonlijkheid en levensstijl.
Je kunt je alleen maar voorstellen hoe het zou zijn om te leven in een constante staat van inzicht en verbondenheid van alle elementen van de wereld met elkaar, zonder door een hoop onnodige zorgen over jezelf heen te praten.
Of je zou kunnen proberen te mediteren.
Er werd vastgesteld dat deze hersentoestand zelfs tijdens de slaap van de beoefenaars kon worden waargenomen, hoewel de aanwezigheid van gamma oscillaties tijdens diepe slaap vanuit het perspectief van het gewone brein over het algemeen een extreme zeldzaamheid of casuïstiek is.
Bovendien toonden ervaren mediteerders een ongekend vermogen om hun hersenactiviteit te "schakelen" op commando van de experimentatoren en vertoonden ze een verschil in activiteit en verbindingen in het "standaardsysteem" dat verantwoordelijk is voor onze fixatie op het denken over onszelf.
Het feit dat de effecten van meditatie aanhouden tijdens rust, dagelijkse activiteit en zelfs slaap is het bewijs dat het het menselijk brein echt kan transformeren - dit is wat de onderzoekers van het Davidson-team "veranderde eigenschappen" noemden: na het accumuleren van een bepaald aantal uren oefening, blijven de effecten voor altijd bij ons en veranderen onze hersenen, persoonlijkheid en levensstijl.
Je kunt je alleen maar voorstellen hoe het zou zijn om te leven in een constante staat van inzicht en verbondenheid van alle elementen van de wereld met elkaar, zonder door een hoop onnodige zorgen over jezelf heen te praten.
Of je zou kunnen proberen te mediteren.