Inleiding.
Het hoofddoel van dit onderzoek is het evalueren van de mogelijkheid om thuis de belangrijkste geneesmiddelen in biologische vloeistoffen te bepalen met behulp van algemeen beschikbare uitdrukkelijke methoden. Dit artikel beantwoordt de volgende vragen.
- Onthullen apotheektesten voor $3-20 echt het feit van het gebruik van de aangegeven stoffen? (Klassieke gecombineerde teststrips bevatten schalen voor de bepaling van amfetamine, methamfetamine, cocaïne, marihuana, opiaten).
- Zouden deze teststrips bruikbaar zijn voor Alpha-PVP en Mephedrone? (Er zijn geen gespecialiseerde tests in apotheken)
De reden om de meest gangbare apotheektests te gebruiken, die gemakkelijk te koop zijn, is dat het onderzoek nuttig moet zijn en praktische toepassingen moet hebben.
Belangrijk: er kunnen andere LFT-kits (lateral flow tests) met verschillende labels worden gebruikt. Het maakt niet uit welke fabrikant het is, omdat elke testkit hetzelfde werkingsmechanisme heeft en effectief vergelijkbaar is.
Over LFT.
Lateral flow testen (LFT's), ook bekend als lateral flow immunochromatografische assays of snelle testen, zijn eenvoudige apparaten bedoeld om de aanwezigheid van een doelstof in een vloeibaar monster te detecteren zonder dat daar gespecialiseerde en dure apparatuur voor nodig is. Deze testen worden op grote schaal gebruikt in de medische diagnostiek voor testen thuis, op de werkplek of in het laboratorium. De zwangerschapstest voor thuisgebruik is bijvoorbeeld een LFT die een specifiek hormoon detecteert. Deze tests zijn eenvoudig, voordelig en geven over het algemeen binnen vijf tot 30 minuten resultaten. Veel laboratoriumtoepassingen verhogen de gevoeligheid van eenvoudige LFT's door gebruik te maken van extra speciale apparatuur.
LFT's werken volgens dezelfde principes als enzyme-linked immunosorbent assays (ELISA). In essentie laten deze testen het vloeibare monster langs het oppervlak van een kompres met reactieve moleculen lopen die een visueel positief of negatief resultaat laten zien. De pads zijn gebaseerd op een reeks capillaire bedden, zoals stukjes poreus papier, polymeer met microstructuur of gesinterd polymeer. Elk van deze kussentjes heeft de capaciteit om spontaan vloeistof (bv. urine, bloed, speeksel) te transporteren.
Het bemonsteringskussen werkt als een spons en houdt een overmaat aan bemonsteringsvloeistof vast. Eenmaal doordrenkt stroomt de vloeistof naar het tweede conjugaatkussentje, waarin de fabrikant gevriesdroogde bio-actieve deeltjes, conjugaten genaamd (zie hieronder), heeft opgeslagen in een zout-suikermatrix. Het conjugaatkussentje bevat alle reagentia die nodig zijn voor een optimale chemische reactie tussen de doelmolecule (bijv. een antigeen) en zijn chemische partner (bijv. een antilichaam) die geïmmobiliseerd is op het oppervlak van het deeltje. Deze markeringen richten zich op deeltjes terwijl ze door de pad gaan en doorlopen naar de test- en controlelijnen. De testlijn toont een signaal, vaak een kleur, zoals bij zwangerschapstesten. De controlelijn bevat affiniteitsliganden die aangeven of het monster is doorgestroomd en of de biomoleculen in het conjugaat actief zijn. Na het passeren van deze reactiezones komt de vloeistof in het laatste poreuze materiaal, de lont, die eenvoudigweg dienst doet als afvalcontainer.
LFT's werken volgens dezelfde principes als enzyme-linked immunosorbent assays (ELISA). In essentie laten deze testen het vloeibare monster langs het oppervlak van een kompres met reactieve moleculen lopen die een visueel positief of negatief resultaat laten zien. De pads zijn gebaseerd op een reeks capillaire bedden, zoals stukjes poreus papier, polymeer met microstructuur of gesinterd polymeer. Elk van deze kussentjes heeft de capaciteit om spontaan vloeistof (bv. urine, bloed, speeksel) te transporteren.
Het bemonsteringskussen werkt als een spons en houdt een overmaat aan bemonsteringsvloeistof vast. Eenmaal doordrenkt stroomt de vloeistof naar het tweede conjugaatkussentje, waarin de fabrikant gevriesdroogde bio-actieve deeltjes, conjugaten genaamd (zie hieronder), heeft opgeslagen in een zout-suikermatrix. Het conjugaatkussentje bevat alle reagentia die nodig zijn voor een optimale chemische reactie tussen de doelmolecule (bijv. een antigeen) en zijn chemische partner (bijv. een antilichaam) die geïmmobiliseerd is op het oppervlak van het deeltje. Deze markeringen richten zich op deeltjes terwijl ze door de pad gaan en doorlopen naar de test- en controlelijnen. De testlijn toont een signaal, vaak een kleur, zoals bij zwangerschapstesten. De controlelijn bevat affiniteitsliganden die aangeven of het monster is doorgestroomd en of de biomoleculen in het conjugaat actief zijn. Na het passeren van deze reactiezones komt de vloeistof in het laatste poreuze materiaal, de lont, die eenvoudigweg dienst doet als afvalcontainer.
Er zijn twee soorten LFT: de directe methode en de competitieve methode.
De directe (sandwich) LFT gebruikt een antilichaam-tag-conjugaat dat op een conjugaatmembraan wordt aangebracht. Specifiek voor deze analyt zijn antilichamen geïmmobiliseerd op de testlijn, en anti-specifiek voor primaire antilichamen zijn geïmmobiliseerd op de controlelijn. Wanneer het monster, dat een geanalyseerde stof bevat, op de teststreep wordt aangebracht en dit monster het membraan met het conjugaat raakt, bindt de analyt aan het AT-tag-conjugaat. Vervolgens komt het immuuncomplex in de testzone, waar het zich bindt aan specifieke antilichamen, waardoor een "sandwich" van Ab-Ag-Ab-tag wordt gevormd. Een teveel aan ongebonden conjugaat bindt aan anti-species antilichamen op de controlelijn. Daarom zijn 2 lijnen op de teststrip een positief testresultaat. Alser geen geanalyseerde stof in het monster aanwezigis, bindt het conjugaat alleen aan anti-species antilichamen op de controlelijn, waardoor er één lijn op de teststrip ontstaat. De directe LFT-methode wordt gebruikt om verbindingen met een hoog molecuulgewicht te detecteren - virussen, waaronder HIV; verschillende hormonen (bijvoorbeeld in zwangerschapstests), ziekteverwekkers van infectieziekten.
De competitieve LFT-methode die wordt gebruikt voor de bepaling van verbindingen met een laag molecuulgewicht is gebaseerd op de competitie tussen de analyt en het geïmmobiliseerde analyt:drager-eiwitconjugaat voor een beperkt aantal bindingsplaatsen voor specifieke antilichamen in het Ab-tag-conjugaat. Wanneer een monster met de analyt wordt aangebracht, bindt het aan het AT-tagconjugaat op het conjugaatmembraan. Vervolgens passeert het immuuncomplex de testzone, waar het analyt:dragereiwitconjugaat geïmmobiliseerd is. Het immunocomplex kan zich niet binden aan dit conjugaat vanwege sterische hindernissen: verbindingen met een laag moleculair gewicht hebben meestal één antigene determinant en dienovereenkomstig hebben antilichamen één antigeenbindingsplaats, die al bezet is door de analyt. Vervolgens wordt het immuuncomplex gebonden door anti-species antilichamen op de controlelijn. Als gevolg hiervan geeft de afwezigheid van een gekleurde band in de testzone en de aanwezigheid van een kleur in de controlezone aan dat de concentratie van de analyt in het testmonster de drempelwaarde voor deze test overschrijdt.
Als er geen geanalyseerd monster is, bindt het Ab-tagconjugaat aan het Ag:dragereiwitconjugaat dat in de testlijnzone is geïmmobiliseerd. Niet-gebonden Ab-tag-conjugaat komt in de zone van de controlelijn terecht en bindt zich daar met antilichamen tegen dezelfde soort. De aanwezigheid van twee gekleurde lijnen (test en controle) is dus een negatief analyseresultaat.
De competitieve LFT-indeling wordt gebruikt om verbindingen met een laag moleculair gewicht te detecteren, waaronder metabolieten van verdovende middelen in urine, speeksel en weefselextracten.
De competitieve LFT-methode die wordt gebruikt voor de bepaling van verbindingen met een laag molecuulgewicht is gebaseerd op de competitie tussen de analyt en het geïmmobiliseerde analyt:drager-eiwitconjugaat voor een beperkt aantal bindingsplaatsen voor specifieke antilichamen in het Ab-tag-conjugaat. Wanneer een monster met de analyt wordt aangebracht, bindt het aan het AT-tagconjugaat op het conjugaatmembraan. Vervolgens passeert het immuuncomplex de testzone, waar het analyt:dragereiwitconjugaat geïmmobiliseerd is. Het immunocomplex kan zich niet binden aan dit conjugaat vanwege sterische hindernissen: verbindingen met een laag moleculair gewicht hebben meestal één antigene determinant en dienovereenkomstig hebben antilichamen één antigeenbindingsplaats, die al bezet is door de analyt. Vervolgens wordt het immuuncomplex gebonden door anti-species antilichamen op de controlelijn. Als gevolg hiervan geeft de afwezigheid van een gekleurde band in de testzone en de aanwezigheid van een kleur in de controlezone aan dat de concentratie van de analyt in het testmonster de drempelwaarde voor deze test overschrijdt.
Als er geen geanalyseerd monster is, bindt het Ab-tagconjugaat aan het Ag:dragereiwitconjugaat dat in de testlijnzone is geïmmobiliseerd. Niet-gebonden Ab-tag-conjugaat komt in de zone van de controlelijn terecht en bindt zich daar met antilichamen tegen dezelfde soort. De aanwezigheid van twee gekleurde lijnen (test en controle) is dus een negatief analyseresultaat.
De competitieve LFT-indeling wordt gebruikt om verbindingen met een laag moleculair gewicht te detecteren, waaronder metabolieten van verdovende middelen in urine, speeksel en weefselextracten.
Eenvoudiger uitleg.
Als je het niet begrijpt, wil ik het op een eenvoudigere manier uitleggen. Aan het begin van elke teststrip zitten gelabelde antilichamen. Door de structuur van de teststrip verspreidt de urine zich erlangs, waardoor de resulterende complexen in het testgebied terechtkomen, waar de geneesmiddel-eiwitbanden worden gefixeerd. Omdat het antilichaam van het gearriveerde immuuncomplex al is opgenomen door het geneesmiddel uit de urine, kan het zich niet hechten in de testzone en verplaatst het zich verder naar de controlezone, waar het zich bindt aan het anti-species antilichaam, waardoor één strook op de schaal gekleurd wordt (positief resultaat).
Als er geen geneesmiddel in het biomonster zit, bewegen de antilichamen in de urine langs de teststrip en blijven ze vrij. Als het antilichaam-eiwitcomplex samenkomt in het testgebied, worden enkele gelabelde antilichamen eraan gehecht (de eerste strook verschijnt), de rest beweegt met de urinestroom mee naar het controlegebied, waar het ook bindt aan het anti-species antilichaam, waardoor de tweede strook wordt gemarkeerd (2 stroken - negatief resultaat). Als de lijn verschijnt in de testzone maar niet in de controlezone (zou altijd moeten verschijnen) - dan is de test fout.
Als er geen geneesmiddel in het biomonster zit, bewegen de antilichamen in de urine langs de teststrip en blijven ze vrij. Als het antilichaam-eiwitcomplex samenkomt in het testgebied, worden enkele gelabelde antilichamen eraan gehecht (de eerste strook verschijnt), de rest beweegt met de urinestroom mee naar het controlegebied, waar het ook bindt aan het anti-species antilichaam, waardoor de tweede strook wordt gemarkeerd (2 stroken - negatief resultaat). Als de lijn verschijnt in de testzone maar niet in de controlezone (zou altijd moeten verschijnen) - dan is de test fout.
De stoffen werden gebruikt door vrijwilligers die gedurende een voldoende lange periode niets psychoactiefs hadden ingenomen, voor de analyse werd urine afgenomen. Hier zijn de resultaten van het experiment.
Experimenten.
AMPHETAMINEBelangrijkste metabolieten: amfetamine, 4-hydroxyamfetamine, 4-hydroxynorefedrine, 4-hydroxyfenylaceton, benzoëzuur, hippuurzuur, norefedrine, fenylaceton.
COCAINE.
Belangrijke metabolieten: benzoylecgonine, ecgonine methylester, ecgonine, norcocaïne, p-hydroxycaïne, m-hydroxycaïne, p-hydroxybenzoylecgonine, m-hydroxybenzoylecgonine.
Als je naar de test hiernaast kijkt, zie je waarom de teststrips kritisch moeten worden bekeken. De geteste persoon heeft recent geen PAS gebruikt, behalve cocaïne.
HEROINE.
Belangrijkste metabolieten: morfine, normorfine, hydromorfon.
MDMA / ECSTASY.
Belangrijkste metabolieten: 3,4-methyleendioxymethamfetamine (MDMA), 3,4-methyleendioxyamfetamine (MDA), 4-hydroxy-3-methoxymethamfetamine (HMMA), 4-hydroxy-3-methoxyamfetamine (HMA).
Er zijn MDMA / Ecstasy teststrips verkrijgbaar, maar die zijn moeilijker te vinden. Amfetamine en methamfetamine werden in de urine gevonden. Dit wordt verklaard door het feit dat ze tot dezelfde klasse behoren en dus door de structurele gelijkenis van de stoffen en hun metabolieten. De THC (cannabinoïden) en OPI (opiaten) schalen op de tweede test niet mee in het experiment (niet geactiveerd). Volgens de linker foto worden deze stoffen niet gedetecteerd in verband met het gebruik van MDMA.
MEPHEDRONE.
Belangrijkste metabolieten: mephedrone, nor-mephedrone, 4'-carboxy-mephedrone, 1'-dihydro-mephedrone, N-succinyl-nor-mephedrone.
Een interessante opmerking van de redactie van de site https://www.zoomtesting.co.uk,"Sommige verkopers wijzen erop dat een methamfetaminetest kan worden gebruikt om mephedrone te detecteren. Dit is echter onjuist. De chemische structuur van meth en meph is verschillend, dus de methamfetaminetest is niet geldig voor mephedrone". Nou, laten we eens kijken.
Naast de standaardstoffen werd er nog een teststrip gebruikt om te testen op barbituraten. Er is duidelijk iets mis met deze teststrip. De test werd herhaald door een andere vrijwilliger die nog nooit barbituraten of preparaten die barbituraten bevatten had gebruikt, met een vergelijkbaar resultaat.
ALPHA-PVP (alfa-pyrrolidinovalerofenon).
De tweede lijn in het PCP-venster is bijna volledig afwezig.
MARIJUANA.
Belangrijkste metabolieten: tetrahydrocannabinol (THC), 11-hydroxy-THC, 11-nor-9-carboxy-THC. Cannabis goed bepaald en altijd alleen in het venster "THC" (tetrahydrocannabinol), het is genoeg om aan te tonen op de eenvoudigste test.
Conclusie.
Tests detecteren drugs in lichaamsvloeistoffen al veel langer dan het psychoactieve effect voelbaar is. Ze zijn vrij goedkoop, hebben een goede gevoeligheid en zijn slechts marginaal inferieur aan de methoden die in het laboratorium worden gebruikt. Denk aan je veiligheid - als het nodig is om je "reinheid" zelf te controleren, zijn express tests onmisbaar.
Last edited by a moderator: