Piracetam en cocaïne
Piracetam is een nootropische drug die behoort tot de racetam familie. Het is een van de oudste en meest bestudeerde drugs in de nootropische categorie. Het exacte werkingsmechanisme van piracetam wordt niet volledig begrepen.
Er wordt aangenomen dat piracetam de mitochondriale functie in hersencellen verbetert. Het verbetert de vloeibaarheid van de mitochondriale membranen in de hersenen, wat kan leiden tot een betere ATP-synthese. ATP is de energievaluta van de cel en een verbeterde ATP-productie kan leiden tot een verbeterde cellulaire functie.
Van Piracetam is ook aangetoond dat het de neuronale plasticiteit verhoogt, wat het vermogen is van de neurale netwerken in de hersenen om te veranderen door groei en reorganisatie. Dit is vooral belangrijk voor leren en geheugen.
Sommige onderzoeken hebben ook gekeken naar het gebruik van Piracetam voor perioperatieve hersenneuroprotectie.
Cocaïne is een krachtig stimulerend middel. Het is afgeleid van de cocaplant die oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komt.
Cocaïne werkt voornamelijk als stimulerend middel door de heropname van de neurotransmitter dopamine te blokkeren. Сocaïne ne heeft ook een enigszins vergelijkbaar effect door de heropname van neurotransmitters zoals serotonine en noradrenaline te remmen, zij het in mindere mate. Dit leidt tot verhoogde dopamineniveaus tussen synapsen, wat resulteert in gevoelens van euforie en verhoogde energie.
Cocaïne stimuleert ook het cardiovasculaire systeem via een centraal werkingsmechanisme. Het verhoogt de centrale sympathische uitstroom, wat leidt tot een verhoogde hartslag en perifere vaatvernauwing. Deze werking wordt gemedieerd door sympathische zenuwen en wordt niet beïnvloed door het parasympathische systeem.
Het is aangetoond dat cocaïne epigenetische mechanismen in de hersenen beïnvloedt, met name in de nucleus accumbens, een belangrijke beloningsstructuur in de hersenen. Het verlaagt bijvoorbeeld de expressie van TET1-dioxygenase, wat leidt tot veranderingen in de 5-hydroxymethylcytosineniveaus in het genoom. Dit onthult een tot nu toe onbekend epigenetisch mechanisme van de werking van cocaïne.
Cocaïne is zeer verslavend en kan leiden tot lichamelijke en psychologische afhankelijkheid. Langdurig gebruik kan leiden tot verschillende neurologische problemen, waaronder cognitieve stoornissen en stemmingsstoornissen.
We hebben geen betrouwbare gegevens over de interactiemechanismen tussen Piracetam en cocaïne. We kunnen echter wel wat algemene informatie geven op basis van farmacologische principes:
Piracetam & Cocaïne werken beide in op verschillende neurotransmittersystemen, maar de neurotransmittersystemen van de hersenen zijn onderling met elkaar verbonden. Daarom kan de combinatie leiden tot onvoorspelbare effecten. De combinatie zal met enige waarschijnlijkheid de werking van de componenten wederzijds versterken.
Beide drugs hebben stimulerende eigenschappen, wat zou kunnen leiden tot een verhoogde hartslag en bloeddruk.
De combinatie kan mogelijk leiden tot verhoogde neurotoxische effecten.
Beide drugs kunnen de stemming en cognitie beïnvloeden en hun combinatie zou kunnen leiden tot een verhoogd risico op angst, paranoia of andere stemmingsstoornissen.
In een onderzoek met ratten vertoonde Piracetam een niet-selectieve werking op monoamine oxidase (MAO). En het verhoogt ook de cardiovasculaire, algemene toxische en mentale risico's met deze combinatie.
Gezien het bovenstaande raden we aan deze combinatie met grote voorzichtigheid te behandelen.
Last edited by a moderator: