Fenibut & MAOI
Fenibut is een depressivum voor het centrale zenuwstelsel (CZS) dat wordt gebruikt als anxiolytisch en nootropisch middel. Het is een synthetisch derivaat van de neurotransmitter gamma-aminoboterzuur (GABA).
Fenibut bindt zich aan GABA-receptoren in de hersenen en versterkt de activiteit van GABA, wat een kalmerend effect kan hebben. Het werkt voornamelijk als een agonist op de GABA-B-receptoren en in mindere mate op de GABA-A-receptoren. Dit kan helpen om angst te verminderen en ontspanning te bevorderen, en het kan ook de slaapkwaliteit en cognitieve functies verbeteren.
Naast de effecten op GABA-receptoren is ook aangetoond dat fenibut een affiniteit heeft voor dopaminereceptoren, wat mogelijk bijdraagt aan de nootropische effecten. De exacte werkingsmechanismen van fenibut zijn echter niet goed bekend en er is meer onderzoek nodig om de werking volledig te begrijpen.
Monoamineoxidaseremmers (MAO-remmers) zijn geneesmiddelen die voornamelijk worden gebruikt om depressie en andere geestelijke aandoeningen te behandelen door de activiteit van monoamineoxidase (MAO) te remmen, een enzym dat verantwoordelijk is voor de afbraak van neurotransmitters in de hersenen, zoals dopamine, noradrenaline en serotonine.
Er zijn twee soorten MAO in de hersenen: MAO-A en MAO-B, en MAO-remmers kunnen zich richten op één of beide van deze enzymen. MAO-A breekt serotonine en noradrenaline af, terwijl MAO-B dopamine afbreekt. Sommige MAO-remmers richten zich op zowel MAO-A als MAO-B, terwijl andere zich alleen op één van beide richten.
Er zijn meer twee soorten MAO-remmers: onomkeerbare en omkeerbare.
- Onomkeerbare MAO-remmers, zoals fenelzine (Nardil) en tranylcypromine (Parnate), werken door onomkeerbare binding aan het enzym monoamine oxidase, dat verantwoordelijk is voor de afbraak van neurotransmitters. Dit resulteert in een verhoging van het niveau van neurotransmitters, wat de stemming kan verbeteren en symptomen van depressie kan verminderen.
- Reversibele MAO-remmers, zoals moclobemide (Manerix), binden zich korter en met minder affiniteit aan het enzym monoamineoxidase dan irreversibele MAO-remmers. Hierdoor kan het enzym zijn normale activiteit sneller hervatten, wat het risico op bijwerkingen vermindert.
De interacties tussen fenibut en MAO-remmers worden niet goed begrepen, maar de combinatie kan leiden tot onvoorspelbare aandoeningen. Hoewel er geen betrouwbare gegevens zijn over negatieve interacties tussen Fenibut en MAO-remmers, zijn er potentiële risico's en bijwerkingen bij het combineren van deze stoffen:
Verhoogde sedatie en CNS-depressie: Aangezien zowel Fenibut als MAO-remmers kalmerende effecten hebben, kan hun combinatie leiden tot een toename van de depressie van het centrale zenuwstelsel (CZS). Dit kan leiden tot overmatige slaperigheid, verminderde motorische coördinatie en cognitieve stoornissen. In ernstige gevallen kan het leiden tot ademhalingsdepressie en coma.
Indirect serotoninesyndroom: Hoewel de primaire werking van fenibut op het GABA-erge systeem is, kan het ook een indirect effect hebben op het serotonerge systeem. In combinatie met een MAO-remmer, die de serotonineniveaus in de hersenen verhoogt, bestaat het risico op het ontwikkelen van het serotoninesyndroom. Dit is een mogelijk levensbedreigende aandoening die wordt gekenmerkt door symptomen zoals agitatie, verwardheid, snelle hartslag, hoge bloeddruk, spierstijfheid en koorts.
Een algemene toename van het risico op bijwerkingen door de multimodale werking van Fenibut en het vermogen om de effecten van andere stoffen te versterken. Enkele van de mogelijke bijwerkingen van het combineren van Fenibut en MAO-remmers zijn misselijkheid, braken, hoofdpijn, onregelmatige hartslag en toevallen. In ernstige gevallen kan deze combinatie ook leiden tot bewustzijnsverlies, instorting en coma.
Sommige geneesmiddelen uit de groep van irreversibele selectieve MAO-B-remmers zijn antiparkinsonmiddelen (Selegilinum, Befol). Fenibut kan het effect van stoffen uit deze klasse verlengen en versterken. Deze eigenschap kan worden gebruikt bij de behandeling, maar vereist een verlaging van de begindosering en een zorgvuldige controle van de aandoening.
Ook vertoont deze combinatie geen effecten en werkingen van recreatieve aard en kan theoretisch alleen interessant zijn voor mensen die een kuur volgen met een van de aangegeven medicijnen.
Gezien het bovenstaande raden we aan deze combinatie met grote voorzichtigheid te behandelen.
Last edited by a moderator: