Fencyclidine (PCP) en barbituraten
Fencyclidine (PCP), ook bekend als "engelenstof", is een dissociatief verdovingsmiddel dat de waarneming, stemming en het bewustzijn verandert.
PCP werkt voornamelijk als een NMDA-receptorantagonist (N-methyl-D-aspartaat). De NMDA-receptor is een subtype van de glutamaatreceptor, die een cruciale rol speelt bij synaptische plasticiteit, leren en geheugen. Door deze receptoren te blokkeren verstoort PCP de normale glutamaat signalering, wat leidt tot een ontkoppeling tussen verschillende delen van de hersenen en een aanzienlijke bewustzijnsverandering. Door NMDA-receptoren te remmen, vermindert PCP de prikkelende effecten van glutamaat, wat leidt tot de "dissociatieve" effecten die kenmerkend zijn voor de drug. Gebruikers melden vaak dat ze zich los voelen van hun lichaam en de werkelijkheid, hallucinaties ervaren en een veranderde perceptie van tijd en ruimte hebben. PCP verhoogt indirect het dopamineniveau in de hersenen. Men denkt dat dit bijdraagt aan de euforische en versterkende effecten van de drug en aan de kans op verslaving. De stijging van dopamine kan ook leiden tot waanideeën, paranoia en agressief gedrag. PCP beïnvloedt ook de serotonine en noradrenaline routes, hoewel in mindere mate dan glutamaat en dopamine. Deze interacties kunnen bijdragen aan stemmingswisselingen, waaronder angst, agitatie en depressie.
Barbituraten zijn een klasse geneesmiddelen die het centrale zenuwstelsel (CZS) onderdrukken en die in het verleden veel werden gebruikt voor hun kalmerende, anxiolytische (angstremmende), hypnotische (slaapverwekkende) en anti-epileptische eigenschappen. Vanwege hun hoge risico op misbruik, afhankelijkheid en overdosering zijn ze echter grotendeels vervangen door benzodiazepinen en andere, veiligere medicijnen.
Barbituraten oefenen hun werking voornamelijk uit door de activiteit van gamma-aminoboterzuur (GABA), de belangrijkste remmende neurotransmitter in het CZS, te versterken. Ze doen dit door te binden aan een specifieke plaats op de GABA-A receptor, die verschilt van de benzodiazepine bindingsplaats. Deze actie verlengt de duur dat het chloride-ionkanaal open blijft wanneer GABA zich bindt aan de receptor, wat leidt tot grotere remmende effecten op neuronen. Door de opening van de chloridekanalen te verlengen, laten barbituraten meer chloride-ionen naar de neuronen stromen. Dit hyperpolariseert het neuronale membraan, waardoor het minder snel actiepotentialen afvuurt, waardoor de neuronale prikkelbaarheid wordt getemperd en sedatie, hypnose en anti-epileptische effecten optreden. Bij hogere concentraties kunnen barbituraten de GABA-receptor direct activeren in afwezigheid van GABA, wat een van de redenen is dat ze gevaarlijker zijn dan benzodiazepinen. Ze kunnen ook prikkelende neurotransmittersystemen zoals glutamaat remmen en interfereren met natrium- en calciumkanalen, waardoor de activiteit van het CZS verder wordt onderdrukt.
Voorbeelden van barbituraten
- Fenobarbital: Vooral gebruikt als anticonvulsivum om aanvallen te beheersen, vooral bij epilepsie. Het is een van de langst werkende barbituraten.
- Pentobarbital: Wordt gebruikt als kalmerings- en slaapmiddel en in de diergeneeskunde voor euthanasie. In het verleden werd het gebruikt om slapeloosheid te behandelen of als een pre-anestheticum.
- Secobarbital: Werd vroeger vaak gebruikt voor de behandeling van slapeloosheid en als preoperatief kalmeringsmiddel, maar wordt nu nog maar zelden gebruikt vanwege de beschikbaarheid van veiligere alternatieven.
- Thiopental (Pentothal): Een ultrakortwerkend barbituraat dat voornamelijk wordt gebruikt voor de inductie van anesthesie in chirurgische omgevingen. Het stond historisch bekend als een "waarheidsserum" vanwege de ontremmende effecten bij sub-anesthetische doses.
De combinatie van PCP en barbituraten is extreem gevaarlijk en kan leiden tot ernstige, vaak levensbedreigende effecten vanwege de synergetische invloed op het CZS.
- Diepe sedatie en coma. Barbituraten zijn krachtige kalmeringsmiddelen en wanneer ze samen met PCP worden gebruikt, kan de mate van sedatie diepgaand worden, wat kan leiden tot coma. De dissociatieve effecten van PCP, gecombineerd met de kalmerende effecten van barbituraten, kunnen het bewustzijn ernstig aantasten, waardoor het moeilijk of onmogelijk wordt om de persoon te wekken zonder medische interventie.
- Cardiovasculaire instorting. PCP kan een verhoogde hartslag en bloeddruk veroorzaken, maar wanneer het gemengd wordt met barbituraten, die de bloeddruk verlagen, kunnen de gecombineerde effecten leiden tot onvoorspelbare cardiovasculaire uitkomsten. Dit kan resulteren in ernstige hypertensie gevolgd door plotselinge cardiovasculaire instorting, wat mogelijk leidt tot hartfalen.
- Verhoogd risico op overdosis. De combinatie van deze stoffen verhoogt het risico op overdosering aanzienlijk. Beide drugs verlagen de drempel voor overdosering wanneer ze samen worden gebruikt, wat betekent dat een dosis die afzonderlijk verdraagbaar zou kunnen zijn, dodelijk kan worden wanneer ze wordt gecombineerd. Symptomen van overdosering zijn extreme verwarring, hallucinaties, toevallen, ademhalingsstilstand en de dood.
- Verergering van psychologische effecten. PCP is berucht om het veroorzaken van ernstige psychologische effecten, waaronder hallucinaties, paranoia en gewelddadig gedrag. Wanneer barbituraten worden toegevoegd, kan het kalmerende effect de uiterlijke symptomen van de gebruiker maskeren, maar de onderliggende psychotische effecten kunnen worden verergerd. Dit kan leiden tot onvoorspelbaar en mogelijk gewelddadig gedrag, omdat de gebruiker zich minder bewust kan zijn van zijn omgeving terwijl hij nog steeds last heeft van intense hallucinaties en paranoia.
- Verminderd beoordelingsvermogen en coördinatie. Zowel PCP als barbituraten tasten de motoriek en het beoordelingsvermogen aan. De combinatie kan resulteren in extreme duizeligheid, ataxie (coördinatieverlies) en verminderde cognitieve functies, waardoor het risico op ongelukken en verwondingen toeneemt.
- Aanvallen. PCP-gebruik, vooral in hoge doses of in combinatie met andere stoffen zoals barbituraten, kan de aanvalsdrempel verlagen, wat kan leiden tot stuiptrekkingen. Deze aanvallen kunnen moeilijk onder controle te krijgen zijn en kunnen leiden tot langdurige neurologische schade of overlijden als ze niet onmiddellijk worden behandeld.
- Kans op langdurige neurologische schade. Chronisch gebruik van beide stoffen, vooral in combinatie, kan leiden tot blijvende neurologische schade. Dit omvat cognitieve stoornissen, geheugenproblemen en een verhoogd risico op het ontwikkelen van aanhoudende psychoses of stemmingsstoornissen.
Al met al raden we aan om deze combinatie onder alle omstandigheden te vermijden.
Last edited by a moderator: